Joh 21,9 – 13
Møte med den oppstadne
Då dei kom i land, fekk dei sjå ein glohaug der med fisk på og brød. «Kom hit med noko av den fisken de fekk,» sa Jesus til dei. Simon Peter gjekk då ut i båten og drog nota på land. Ho var full av store fiskar, eit hundre og femtitre i alt. Men endå det var så mange, rivna ikkje nota. Jesus sa til dei: «Kom og få mat!» Ingen av læresveinane våga å spørja han: «Kven er du?» Dei visste at det var Herren. Då gjekk Jesus fram, tok brødet og gav dei, og like eins fisken.
Dei var fiskarar av yrke. Dei visste kva reidskap dei skulle bruka og korleis dei skulle bruka den og dei visste om fiskegrunnane i Tiberiassjøen. No hadde dei streva heile natta utan å få noko. Når det grydde av dag, var dei på veg mot land. Utan ein einaste fisk.
Men på land står Jesus, deira oppstadne Meister. Og så skjer det noko underfullt: På Jesu ord kastar dei nota på høgre sida av båten og fangar ein mengd med fisk. Også bèr han dei på måltid. Og no er alt kjent og kjært. Så mang ein gong hadde dei delt bordfellesskap med Meisteren. Heilage stunder, der han var vert og gav dei både dagleg brød og livsens brød.
Og hadde dei ikkje opplevt eit liknande under før? (Luk 5) Den gongen brukte Jesus underet med fiskefangsten som eit kall til å fylgja han og bli menneskefiskarar. Så var vel hendinga denne morgonen ei stadfesting og fornying av kallet til å halda fram med å kalla menneske inn i Guds rike. Og ein lovnad om at tenesta deira skal lukkast i Jesu namn.
Heile 153 fiskar var det i nota når Peter drog henne på land. «Men endå det var så mange, rivna ikkje nota,» står det i teksta vår. Frå gamle tider er den fulle nota vorte sett på som eit bilete på Guds kyrkje. På trass av dei mange lemene av ulike slag menneske i kyrkja, så er det ein sterk indre Andens einskap som hindrar stagnasjon og oppløysing. «Eg trur på den Heilage Ande, ei heilag, almenn kyrkje, samfunnet av dei heilage, . . . .»
