Mark. 5,35-43
Før han hadde tala ut kom det folk frå huset åt synagogeforstandaren og sa: «Dotter di er slokna. Kvifor umakar du meisteren lenger?» Jesus høyrde det som vart sagt, og sa til synagogeforstandaren: «Ver ikkje redd, berre tru!» Så let han ingen annan få vera med enn Peter, Jakob og Johannes, bror til Jakob. Då han kom heim til synagogeforstandaren, og han såg alt oppstyret og folket som gret og bar seg, gjekk han inn og sa til dei: «Kva er det de ståkar og græt for? Jenta er ikkje slokna, ho søv.» Dei berre lo åt han. Men han dreiv dei ut, alle saman, og tok med seg far og mor til barnet og dei som var med han, og gjekk inn der jenta låg. Så tok han henne i handa og sa: «Talita kumi!» Det tyder. «Vesle jente: Eg seier deg: Stå opp!» Og straks sto jenta opp og gjekk omkring, for ho var tolv år. Då vart dei reint frå seg av undring. Men Jesus forbaud dei strengt å la nokon få vita det, og sa at dei skulle gje henne mat.
Midt inni forteljinga om Jairus som gjekk til Jesus og ba om hjelp for den dødssjuke dotter si, er det fortald om at Jesus vart hefta på vegen fordi han lækte ei kvinne som hadde hatt blødningar i tolv år.
I huset til synagogforstandaren er alt håp ute. Dei hadde høyrt at Jesus kunne lækja sjuke, dei sende bod etter han, men han nådde ikkje fram i tide – og jenta døde. Men så stig Jesus inn i håpløysa og viser at ingen ting er for vanskeleg for han. Han tok henne i handa og sa: «Vesle jente,eg seier deg: Stå opp!» Og straks sto jenta opp og gjekk ikring, for ho var tolv år.
Denne teksta kan læra oss tre ting. Det er fornuftig å gå til Jesus med det som er vondt og vanskeleg.
Ingen ting er for vanskeleg for Jesus, han har makt over sjukdom og død.
Teksta seier ingen ting om kva konkret Jesus vil gjera når du kjem til han med ditt problem, men eg er trygg på at han har same godviljen for deg som han hadde for Jairus, veslejenta og kvinna med blødningane.
